Marjo....

2 juni jl. is mijn lieve en o zo dierbare vriendin Marjo aan de gevolgen van een trap van een paard overleden. Het is niet in woorden te beschrijven wat ik voel... en wat voor impact de dood van Marjo heeft in mijn... en het leven van velen...

Ze is een zeer belangrijke factor geweest in mijn persoonlijke ontwikkeling. Door haar ben ik verslaafd geraakt aan IJslanders, ben ik 'gaan fokken', ben ik begonnen met clickertraining, ben ik paarden in gaan rijden, ben ik begonnen met het maken van websites, heb ik het fotograferen serieuzer opgepikt en ben ik aan het natuurlijk bekappen geslagen.... ben ik weer meer gaan lezen, ben ik meer gaan leven en heb ik meer ruimte voor mezelf genomen en zoveel leuke mensen ontmoet en echte vrienden opgedaan. Marjo zette de boel in beweging. Ik ben haar dankbaar voor alles... Ik mis je meisje...

Ze was een eigenwijze fokker, met een vastomlijnd fokdoel, wat ze, ongeacht wat iemand er van mocht vinden/denken, nastreefde. Ze heeft altijd een goed oog gehad voor 'goede paarden' en wist zonder moeite 'het goeie spul' er uit te vissen.  Ze heeft ontzettend veel mensen besmet met het IJslandervirus en inmiddels lopen er zo'n 99 Frá Skjalaritara paarden rond.

Het afscheid was indrukwekkend. Zoveel mensen (ook met paarden) die afscheid kwamen nemen en een zee van bloemen...

Gezien Simon en Roos de kudde niet de zorg kunnen bieden zoals Marjo dat kon, is besloten om alle paarden te verkopen. Voor alle paarden, uitgezonderd Mýsla van Roos, wordt een nieuwe eigenaar gezocht.

Mocht je interesse hebben in een Frá Skjalaritara paard, neem contact met me op!

Gezien Atli Marjo's 'hengst voor de toekomst' was hebben wij besloten dat we hem zelf willen houden. Lokkadis, Marjo's 'oogappel' van dit jaar gaat ook naar een dierbare vriendin, Bernadette, zodat voor Roos in de toekomst fokmateriaal beschikbaar blijft. Gelukkig zijn er een heel aantal van haar lievelingen bij mensen in de buurt en goede bekenden terecht gekomen zodat ze toch nog 'in het zicht' blijven.